Can you push me also?

Wisselende scholen bezocht. Het blijft verbazingwekkend dat ze hier met zo weinig toch nog onderwijs kunnen geven ( of soms ook niet).

Er was een school met 180 leerlingen, midden in niks, met een stenen lokaal, twee plaggen hutten en twee bomen waaronder les werd gegeven door 3 leraren en een directeur. Toen het ging regenen moesten al de kinderen in het lokaal. De hele dag hebben de twee groepen kinderen ver weg van elkaar en van het lokaal, onder een boom op een stapeltje stenen zitten wachten tot er een leraar kwam, die uiteindelijk niet is gekomen. Zij maar braaf wachten, maar helaas, de leraren hadden het vooral druk met zichzelf. Knoop in mijn buik.

Gisteren had het zo geregend dat de wegen naar onze scholen veranderd waren in modderpaden. Na 3 uur glibberen en een aantal keren van de weg afglijden, zette de chauffeur de motor af: we gaan niet meer verder. Vier km verwijderd van onze school, midden in niks. De chauffeur ging bij een andere dichtbij zijnde school sterke mannen halen om de auto weer op de weg te duwen. Ik stond daar zo een beetje in de miezerige regen te wachten tot zij terugkwamen. Daar kwam een man aanlopen en je raadt het nooit, daar op dat eenzame plekje ver van de bewoonde wereld, kwam iemand aanlopen die ik kende. ‘ hey Marcella’, het was een van de directeuren waaraan wij een workshop hadden gegeven. Lachen.

Eindelijk kwam de groep stoere jongens van groep 8 (14/15 jaar). Zij kregen de auto al snel weer op de weg. Aangezien ik niet zo makkelijk meer liep met al die klei onder mijn sandalen op de glibberige ondergrond riep ik :’ Can you push me also?’ Uit het gelach en de blikken begreep ik algauw dat ik waarschijnlijk iets heel raars had gezegd.