De vierde blog alweer uit Kenia. Hoe vergaat het de coaches in Kenia? hoe reageren de Keniaanse collegae op coachen. Ruud Musman licht een tipje van de sluier op……..

Ruud Musman en Jan van Aert  aan het coachen

Op de dag dat de leraren en de vo-docenten hun eerste workshops geven, hebben Jan van Aert en ik samen met Gert Jan Veeter de eer een training coaching te geven aan de eerste lichting opgeleide Keniaanse directeuren. Tenslotte is het de bedoeling dat zij ons werk overnemen. Opmerkelijk hoe open de coaches i.o zijn over hun successen, maar ook over hun worstelingen. Het is ook niet niks om in een top-downcultuur met zijn directieve werkwijze ‘de aap’ op de juiste schouder te laten. In de training blijkt Mzungu, één van de sterkste deelnemers, met succes een van onze methodes te hebben toegepast op een ingewikkeld probleem. Ook vanuit de hogere regionen begint de waarde van de T4T-werkwijze  door te dringen. Twee directeuren bleken bijv. zo succesvol in het oplossen van problemen, dat zij werden overgeplaatst om het ‘kunstje ’ergens anders ook maar even te doen. Ook beginnen andere organisaties te trekken aan onze opgeleide mensen. De olievlek gaat werken.

Intussen hebben de leraren hun eerste ervaringen opgedaan. Een beetje spanning hier en daar, een iets langere reis dan verwacht. Maar de verhalen zijn zonder uitzondering enthousiast. Het blijft toch altijd afwachten hoe het valt. Relatie blijkt steeds weer het belangrijkste element om iets gedaan te krijgen. Natuurlijk is het even schrikken als de Kenianen de kat uit de boom kijken bij een open vraag aan de hele groep. De oplossing kun je aan deze groep wel overlaten, want in subgroepen zijn de Kenianen meer dan actief. Aanpassen aan de cultuur, daar gaat het immers om. Gelukkig mogen ze morgen weer.