De worsteling van leren coachen

Nee, dit is geen oefening voor de polonaise op de final celebration. Het is een metaforische energizer, gericht op posities in een team. De opdracht is simpel: de voorste wil vooruit, de achterste wil blijven waar hij is. Wat de middelste besluiten is nog  ongewis. Dat hangt van van alles af. Net als in een echt team. Wat zet de voorste in om de rest mee te krijgen? Hoe kijken de middelsten aan tegen de achterblijver? In de oefening sleurt de voorste en hangt de achterste er steevast lustig op los, waardoor het team breekt of stil blijft staan en pijn in de schouder krijgt. Zelden komt iemand op het idee om te communiceren, terwijl het toch even veel energie kost om aan de kar te trekken, dan om er aan te hangen. ‘ Why?’ zou hier zeker vooraf moeten gaan aan ‘how?’

We zijn op de laatste training coaching en bereiden ons voor op het assessment in februari. Technisch lukt het de coachees al heel behoorlijk om, bijvoorbeeld langs de stappen van de GROW-methode een gesprek te voeren, maar vandaag staat in het teken van loskomen en vragen wat je echt wil weten. We hebben case studies, waar we de aangereikte theorie aan ophangen (o.a. communicatiestijlen, dramadriehoek, transactionele analyse, situationeel coachen, Starr, cirkel van invloed en betrokkenheid, kernkwaliteiten, Leary, guiding en councelling) en spelen die vervolgens uit. Daarbij blijken er altijd zoveel verschillende paden te volgen te zijn, dat het af en toe een worsteling moet zijn, dat er geen eenvoudig goed of fout is. We reflecteren ons een slag in de rondte.

Zo zet Mishi met verve een directeur neer, die het met haar collega niet eens kon worden over de score op het observatieformulier, dat sinds kort in Kenia wordt gebruikt. Haar leraar gaf zichzelf een 5, terwijl ze een 3 eigenlijk  nog te veel vond omdat er geen sprake was van active learning en de goede leerlingen zaten te wachten en zich verveelden. Probleem was, dat zij zelf ook maar weinig van active learning bakt, dus ziet zij er tegenop de leraar nader aan te spreken. Hoe ze het flikt, flikt ze het, maar aan het eind van het liedje gaat  coach Masoud mee naar het gesprek. Hij is er wel klaar mee. Hop, the monkey on the wrong shoulder. De beide andere coachees mogen ook nog een poging doen. Zeer verhelderend, wat er allemaal voor invalshoeken en zijpaden mogelijk zijn. Het lijkt het landschap van Kenia wel.

Ik zie de toekomst vol vertrouwen tegemoet, want ze plannen zowaar vijf data om met elkaar te oefenen, met plaats en al. We spreken af, dat ik pas een nieuwe casus stuur als ze erom vragen. Eigenaarschap staat steeds hoger in het T4T-vaandel. Onze hoop is er echter op gevestigd, dat ook zij in de headteachers course praktijkervaring kunnen opdoen.

Ruud Musman

Post a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.