Nee, ze hoeven niet in hun T4T-shirt. ‘Trek vooral iets moois aan op de final celebration,’ is de boodschap. Of er na tien dagen nog zoveel te kiezen valt uit de garderobekast. Toch wel. En gelukkig worden onze Hollandse genieters ook nog eens verrast met de kleurigste doeken, slippers en hoofddeksels.En dat alles tijdens de ‘rituele’ dans, die meestal vijf minuten voor het optreden wordt bedacht. Als ergens de wet van Pareto (80 % van het resultaat wordt in 20% van de tijd gerealiseerd) van toepassing is, dan wel hier. 
Het is een heerlijk weerzien met de deelnemers aan de workshops, gelardeerd met zang en dans en in het geval van de Special Needs met een paar helder uitgebeelde boodschappen. Weg met de formulieren. Waar kennen we dat van? Alle groepen presenteren zo’n drie minuten hun act. Maar dan komt de Governor. De nervositeit neemt toe, het programma stokt, zijn eigen tv-ploeg stelt de camera op en de groep Early Child Development wordt gevraagd haar optreden nogmaals uit te voeren. Geen wonder, de Governor gaat alleen over de ontwikkeling van het jonge kind en doet daar ook veel voor. Met veel tamtam van de uit Nairobi overgekomen Tarambettagroep (inmiddels ook in Europa en daarbuiten veel gevraagd) wordt Salim ingehaald. Iedereen gaat staan. Hij is herkozen, erg populair en gelukkig een supporter van T4T. 

Jan van Aert houdt vervolgens een treffende toespraak, waarin de visie van T4T zonneklaar tot uiting komt. ‘Mambo wipi’, begint hij zijn verhaal. ‘Poa’, klinkt het uit veler kelen. Het symboliseert het contact uit ‘meet, connect, learn’, zonder welke leren van elkaar eigenlijk nauwelijks mogelijk is.
De governor spreekt zelf ook. Eerst in het Engels en dan nog een keer in het Swahili, waarbij hij de politieke boodschap niet mijdt. Van het veld klinken vooral instemmende geluiden, maar een groep dames laat duidelijk merken op deze bijeenkomst niet van campagnetaal gediend te zijn. Hij gaat er soepel mee om en keert terug naar de waardering, die hij voor T4T heeft. Als hij daarna vertrekt, wordt het programma voortgezet en krijgen de Nederlanders ook de kans hun zangkunsten ten toon te spreiden. Oké, de installatie kraakt en piept, maar ‘Education is Future’ is niet klein te krijgen. Zeker niet als Marjo er een jazzy stem doorheen draait. Een muur van fotograferende Kenianen is het gevolg.

De ochtend wordt besloten met vele vormen van afscheid nemen en een voortreffelijke lunch. Dan zie je pas de Keniaanse discipline om rustig op je beurt te wachten.
Als we vol van emotie die middag op de reis terugkijken, resteert enorm veel tevredenheid. Het is een geweldige saamhorige groep, die er alles heeft proberen uit te halen. Zowel naar elkaar als naar de Kenianen. En die waardering mag dan nog één keer per kaart naar elkaar worden uitgesproken. Hoe warm wil je het hebben?

En dan wacht om 1.30 de terugreis. Eerst door de donkere nacht naar de pont, die dan maar één keer per uur gaat en vervolgens de vluchten naar Nairobi en Amsterdam, waar de groep om een uur of half acht zal aankomen. Vermoedelijk met kleine ogen. ‘Hoe was het?’ zullen ze vragen. Geen idee waar dan te beginnen.
Misschien toch morgen maar.

Het was een feest.

Ruud Musman