‘You’re delaying the flight. Last call for  boarding to Mombasa.’ Het galmde wel een keer of zes door de bagagehal van Nairobi. Maar wat moet je als er zoveel mensen door de douane moeten in de geïmproviseerde hal vanwege de brand van 2013. En daarbij…

41 Nederlandse leraren stop je zo maar niet in een vlucht later. Bovendien is dit Kenia, dus tijd is maar een betrekkelijk fenomeen.  In ieder geval is het er in overvloed. Uiteindelijk had iedereen zijn koffer dan toch en kon de oversteek naar de domestic flights beginnen.  Boarding pass, paspoort, riemen los, boarding pass, paspoort, boarding pass. Monique zal het in haar dromen nog vaak herhaald hebben, want zelfs bij de pont had ze de neiging om ze te voorschijn te halen. Aan werkgelegenheid dus geen gebrek in deze sector. Bijna een uur later landden we op Mombasa airport, waar Jan weliswaar een rode koffer van de band haalde, maar niet de zijne. Die was al door een Indiër meegenomen. En dan blijkt het track-en-trace-systeem een uitkomst. Nog voor de pont had men de man te pakken, die spoorslags terugkeerde om de zaak om te ruilen. En toen was het ineens 3.00 uur (in Kenia is het 2 uur later) en omdat de gastvrijheid hier geen grenzen kent, had men ook nog wat eten klaarstaan in de Baobab. Nu is de KLM ook niet bepaald zuinig met het verstrekken van maaltijden, dus het werd even doorkauwen uit beleefdheid. Een kort nachtje restte. Bovendien was het zo’n 28 graden, dus voor sommigen viel het nog niet mee om de slaap te vatten. Niet verwonderlijk dus, dat om 8 uur nadat de oh’s en ah’s  waren weggeëbd, nog niet iedereen monter aan het ontbijt verscheen. Toen uiteindelijk ook Imme wreed uit haar slaap was gewekt, kon het  avontuur beginnen met een ochtendje scholenbezoek.