Ze zeiden toch dat het anders zou gaan.

Alles was natuurlijk tot in de puntjes geregeld voor de eerste echte kennismaking met het Keniaanse onderwijs en het ‘echte leven’ op vrijdag. Een strak schema voor de hoogste notabelen (door henzelf opgesteld), die T4T inmiddels belangrijk genoeg vinden om van de County Director tot en met de Curriculum Support Officers (inspecteurs) aan te treden voor een gezamenlijke kick off. En een scholenbezoek voor alle leraren met als afsluiting een speciaal klaargemaakte lunch op een school in Ukunda.

De meeting
Om 8.30 zou het programma beginnen. Zie hier de stand van zaken (foto). Maar als we om 10.10 uur met een bijna volle bak kunnen beginnen, gaan we ook echt tot het gaatje. De Couny Director houdt een vurig pleidooi over de bedoeling van de appraisal, waarmee leraren zullen worden beoordeeld. Eén van de inspecteurs fluistert me terloops in, dat veel directeuren helemaal geen zin hebben om leraren te beoordelen. Vaak zijn ze bang voor leraren (waar kennen e dat van?), maar soms zijn ze al blij dat ze tenminste iemand voor de klas hebben. De tekst van de director liegt er niet om:’ You kill children if you are not choosing fort the best education.’ Niemand schrikt. ‘You have to leave old thinking now!’ De dik anderhalf uur vertraging maken we trouwens moeiteloos vol en dat is maar goed ook, want we laten ons de kans niet ontnemen om het belang van ons programma aan te tonen. Onder het motto show, don’t tell laten we alle deelnemers nadenken over wat de pijler ‘Innovation and creativity in teaching’ en met name ‘Active learner participation’ voor hun in de praktijk inhoudt. Wat zien we de leraar dan doen en wat de leerlingen? We gebruiken de table mat om een top drie van beide vragen te laten maken en laten ze de resultaten bekijken. De Director moet tot zijn verdriet constateren, dat lang niet alle inspecteurs zijn betoog hebben begrepen. ‘Teachers are explaining and children are listening’ staat er op sommige table mats. Het is duidelijk dat ons werk er nog lang niet op zit en de Director is blij, dat we in onze workshops de handdoek oppakken.

De leraren
De schoolbezoeken maken veel los en ons gezelschap is hard aan een versnapering toe. Bij Francis gaat ergens anders de telefoon: ‘Oh ja, het eten op de school kan toch niet doorgaan.’ Naarstig probeert hij een restaurant in de buurt te regelen. Natuurlijk is iedereen welkom. Ze verbouwen de hele tent, maar eenmaal binnen, blijkt het toch niet zo’n goed idee en wordt iedereen weer naar buiten gebonjourd. Jambo en Kwaheri (hallo en tot ziens). Een dik uur later dan gepland wordt er toch eten geregeld en dan kunnen de echte voorbereidingen beginnen.  Het V.O. gaat in gesprek met directeuren, waar blijkt dat er toch een school afhaakt voor de workshops en het P.O. maakt kennis met de Keniaanse facilitators, waarna ze zich aan de voorbereidingen zetten. ’s Avonds bij onze dagelijkse bijeenkomst is er natuurlijk veel te vertellen en uit te wisselen en zijn er voor de afhakende school alternatieven bedacht.
‘Ze zeiden toch dat het allemaal anders zou kunnen gaan? Nou dan, maar goed dat we dat nu vast hebben kunnen ervaren.’

Mooi hè.

Ruud Musman

Post a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.