1 oktober 2012,

Maandag vertrekken we naar de eerste school. Zondag hebben we veel tijd besteed aan de voorbereidingen. Thuis in Nederland staan we regelmatig voor een groep te praten en leiden we vergaderingen. Ook hebben we in het verleden vaker workshops gegeven. Waarom zit er dan toch zo’n kriebel in mijn buik?…..

1 oktober 2012,

Maandag vertrekken we naar de eerste school. Zondag hebben we veel tijd besteed aan de voorbereidingen. Thuis in Nederland staan we regelmatig voor een groep te praten en leiden we vergaderingen. Ook hebben we in het verleden vaker workshops gegeven. Waarom zit er dan toch zo’n kriebel in mijn buik?…..

De wekker gaat. Uit bed en zo aan het werk. Een ander ochtendritueel dan thuis. We kijken uit over de zee, zien ruisende palmbomen, wederom apen op mijn balkon en de geuren zijn Afrikaans. Ik stap straks niet in mijn autootje en rijd vandaag ook niet zelf naar mijn werk. Mijn eigen school is duizenden kilometers ver weg en toch gaan we straks aan de bak.

Vervoer in de taxi over de black-road op zoek naar die ene school waarvoor vandaag 20 headteachers komen om samen met ons aan het werk te gaan. Vol goede moed en toch met enige spanning in het lijf arriveren we bij de school. Daar zien we al enkele Keniaanse collega’s staan. Volgens Keniaanse tijdsbeleving druppelen de mensen de komende uren binnen. Het klopt.

Eenmaal aan het werk is er sprake van goede interactie, afstemming, grote betrokkenheid en komen we tot mooie dingen. Tijdens de gesprekken komen we erachter dat directeur van een basisschool zijn een international beroep is. We lopen tegen dezelfde problemen en uitdagingen aan. Alleen de manier waarop je er naar kijkt, kan iets verschillen.

Cito en KCPE, opbrengstgericht werken en result driven teaching: het is allemaal gelijk. En net als in Nederland treffen we gedreven directeuren, die maar twee dingen willen: een team vol enthousiaste en gedreven mensen en leerlingen die blij naar school gaan en het beste uit zichzelf halen!