Het spannende weerzien van..

Vandaag is het dan zover. Na een jaar ga ik madame Mwanangura en madame Mwanarusi weer ontmoeten. Ik zie er naar uit en ben benieuwd hoe het met ze gaat……….

 

Vandaag is het dan zover. Na een jaar ga ik madame Mwanangura en madame Mwanarusi weer ontmoeten. Ik zie er naar uit en ben benieuwd hoe het met ze gaat.

En dus gaat om 7.00 uur de wekker, zit ik om 7.30 uur aan het ontbijt en stap ik om 8.30 uur samen met 7 andere coaches in het busje naar de Forest Lodge.
De verwelkoming is hartverwarmend. Op z’n Keniaans handen schudden, omarmingen (knuffels) van zowel de mannen als de vrouwen en vooral veel breed lachende en stralende gezichten. Alleen dit al maakt deze ervaring zo bijzonder. Overal hoor en zie ik begroetingen en hoor ik enthousiaste gesprekken. We zijn gewoon weer thuis in Kenia bij onze vrienden.
Maar naar mate de tijd vordert wordt ik langzaam onrustig. We gaan bijna beginnen en er is nog geen spoor van ‘mijn dames’ te bekennen. Fatuma is de eerste die arriveert en na het begroetingsritueel komt ze met slecht nieuws.
Zowel Mwanarusi als Mwanangura komen niet. Het is alsof de grond onder me weg zakt. Dat bestaat niet, dat kan niet, dat mag niet! Ik ben echt even helemaal de kluts kwijt en dat blijkt aan me te zien want alle collega’s komen even informeren hoe het gaat. Wat nu?
Mwanarusi blijkt met haar dochter naar het ziekenhuis. Ze heeft malaria. Ze komt zodra het kan, dat wil zeggen misschien vanmiddag maar zeker morgen. Mwanangura is onbereikbaar, maar al snel blijkt ze onder weg te zijn. Gelukkig!

Het nieuwe blok van de course staat in het teken van ‘Coaching leadership’.
Vandaag behandelen we de theorie van de Roos van Leary, ‘supportive conversations’ en ‘Situationeel leiderschap’. De theorie blijkt moeilijk! Het uitbeelden met bodylanguage van de vier kwadranten in de Roos van Leary gaat nog goed. Serieus werken met hier en daar hilariteit. Maar de rest van de theorie doet de hersenen kraken. Morgen gaan we vooral toepassen en uitspelen. Voor mij is de oefening waarin we in een groep onze definitie van coaching moeten formuleren het hoogtepunt van de dag. De discussie gaat niet over ‘wat is coaching’ maar over ‘wat moeten we opschrijven om aan de opdracht te voldoen’. Wat is het goede antwoord? En dus hebben Christel en ik hier wat sturend ingegrepen waarna er een boeiende discussie ontstond. Uiteindelijk besluiten we na het gesprek geen prachtige volzin op te schijven maar het te houden bij drie ??? en drie woorden; lazy, stupid, curious. Moge duidelijk zijn dat Christel en ik hier ook wel weer (een beetje 😉 een sturende hand in heb gehad.

Tot grote verbazing van de headteachers ging bijna de volledige nabespreking in de grote groep over onze flap. Dit leverde interessante discussies op. Hoezo noem je jezelf als coach ‘stupid’? Hoezo ben je ‘lazy’ als je je aan alle feedbackregels houdt? Dat gaat er maar moeilijk in! Een van de Keniaanse collega’s concludeerde dat vooral onze flap vragen en daardoor gesprek opleverde. Wauw!!

Morgen gaan we verder. Een interessante uitdaging. De terugtocht  is weer zo’n bijzondere Kenia ervaring, met zijn tienen in een busje, dak open en weer een hoop lol, zo lekker dicht bij elkaar.

Paul Verrijdt

Post a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.