Training schoolleaders course.
Ik keek uit naar de ontmoeting vandaag, de ontmoeting met James, Peter, maar ook de andere coaches in opleiding die ik nog ken van de vorige keer.
Ik had me voorbereid op binnendruppelende Kenianen en een hele late start van het programma. Maar niks ervan:
iedereen is op tijd! We zijn compleet!! Om 9.00 wordt iedereen verwacht en om 9.15 uur al zijn we begonnen. Ik voel me er toch even ongemakkelijk bij. Ja, voor mij comfortabel om op tijd te starten, maar wiens norm wordt hier opgelegd?
Het weerzien voelt vertrouwd, warm en goed! Peter, die al járen op de Mwamose school werkte, is overgeplaatst naar een andere school en heeft daar een bijzondere taak gekregen: de school scoort zwak en in hem is het vertrouwen gesteld dat hij de klus er kan gaan klaren. Hij sloot de headteachers course af met zeer goed gevolg en de inspectie koos hem zodoende uit. Gelukkig is hij er zelf ook blij mee! Hier in Kenia gaan leerkrachten en directeuren niet over hun eigen werkplek. Even voelde ik me schuldig over zijn overplaatsing. Gelukkig niet nodig dus!
Buitengewoon nieuwsgierig was ik naar “mijn” headteachers, Mwamshenga, 52 jaar (ziet eruit als 42) en Tenga, 52 jaar (ziet eruit als 62). Ik weet het nu! Ik heb ze gezien en kennis met ze gemaakt!
We spreken vandaag over de Quinnrollen en oefenen reflecteren op ons eigen gedrag. We bespreken het verschil tussen coachen, teachen, trainen. Omdat we zoeken naar voorbeelden uit de eigen praktijk vertelt Mwamshenga over een probleem op zijn school: één van de leerkrachten in zijn school is steeds een week absent, direct na het verkrijgen van het salaris. Hij drinkt dan namelijk alles op en is te dronken om te kunnen komen werken. Mijn twee headteachers bevragen elkaar en komen uit bij een alternative: Geef desbetreffende leerkracht voortaan op vrijdag toestemming om onder schooltijd het salaris op te gaan halen, dan kan hij het hele weekend drinken om vervolgens weer op maandag op school te kunnen zijn. Ik probeer er niets van te vinden maar dat valt nog niet mee.
Het is een boeiende dag met interessante gesprekken! Tenga is nieuwsgierig of het klopt dat wij de oudere mensen uit onze community plaatsen, een tehuis in? Hij begrijpt het niet: Wie haalt nu een kop en schotel uit elkaar? De ouderen kunnen hun wijsheid dan niet meer overdragen aan de jeugd?
We gaan veel in kleinere groepen uiteen en als we weer terugkomen in het lokaal kijk ik met trots, vereerd en een goed gevoel om me heen. Wie ben ik toch dat ik in contact mag komen met deze mensen? Dat ik hun verhalen mag horen? Bij hen op bezoek mag komen? Hen mag coachen? En als ik dan nóg een keer de kring rondkijk zie ik het pas. Ik had het de hele dag nog niet gezien: Karin en Jan als trainer. Wilma, Aad en ik als coach. En dan 6 Keniaanse coaches in opleiding, 5 Keniaanse coaches, 16 Keniaanse directeuren. 27 zwarte (ja, dat noemen ze hier zo gewoon) en 5 witte mensen.
Wat een verschil met de vorige course! En wat bijzonder dat ik erbij mag zijn!
We sluiten af en ik vraag aan Tenga en Mwamshenga wat ze vonden van de dag. Beiden spreken hun dankbaarheid uit dat ze mogen deelnemen en mij mogen leren kennen. Ze danken Allah dat ik hun coach mag zijn. Tenga bedankt mij met een compliment:
“Jij gaat ons geen vis geven, jij gaat ons leren hoe we zelf de vis kunnen vangen”.
Daar ga ik mijn best voor doen deze week!
