Een speciale ervaring bij Special Needs Education

Twee jaar geleden is Teachers4teachers begonnen te onderzoeken wat zij voor scholen (of afdelingen) voor Special Needs Education (SNE) in Kenia kan betekenen. Nederlandse directeuren gingen door middel van workshops in gesprek met Keniaanse en stelden aanbevelingen op voor T4T. Daarbij vallen aandacht voor oudergesprekken (acceptatie), didactische werkvormen voor actief leren, collegiale consultatie (samen lessen voorbereiden), mogelijkheden voor differentiëren voor arbeidstoeleiding op. In februari j.l. was het de beurt aan 6 leraren om met hun Keniaanse collega’s enkele praktische aanbevelingen ten uitvoer te brengen.  Dat is hen voortreffelijk gelukt door o.a. het actief leren, de onderlinge uitwisseling tussen verschillende typen special needs en ’teaching is having fun with each other and the children’ Dat je tijdens een bezoek aan een SNE-school verrassende dingen tegen komt, merkten Svennie Waanders (SBO De Parel in Haarlem) en Joyce Rijkers (Samenwerkingsschool Den Helder) bij hun bezoek aan Shimba Hills. Hoe wrang en tegelijk warm dat kan zijn, beschrijft Svennie op indringende wijze.  Zij doet dit vanuit de ‘leerling’.

 

The Wildling

Ik word Edmund genoemd door de juffen en meesters op deze speciale school in de Shimba Hills. Of ik echt zo heet weet niemand. Ik ben ongeveer 33 jaar en zo’n 4 jaar geleden ben ik op deze school beland.

Ik ben geboren met een lichamelijke beperking en mijn moeder heeft mij toen ik klein was in het bos achter gelaten. Bloot, alleen en zonder thuis heb ik mijzelf in leven gehouden door vruchten te eten die het bos mij gaf. Jarenlang zwierf ik door de Keniaanse uitgestrekte natuur, ik leerde de geluiden van de dieren in het bos. Tot op een dag een man mij vond en meenam naar deze school. Hij deed mij kleren aan maar deze scheurde ik kapot. Ik deed mijn behoeften waar ik maar wilde en was niet instaat om contact te maken met anderen. Ik sloeg en beet van mij af, ik gromde, ik werd ‘the wildling’ genoemd. Eten wat men mij op een bord aanreikte, gooide ik op de grond. Dan ging ik erbij zitten en pakte het met mijn vingers beet en stopte het in mijn mond. Deze wereld waar ik in was beland, was raar, was onbekend, was niet mijn wereld waarin ik jaren geleefd had. Ik besloot weg te gaan van dit terrein en heb toen ruim een maand gezworven door Kenia. Op een dag kwam ik aan bij de grens van Tanzania. Een oplettende politieagent, die mij herkende omdat de school een opsporingssignalement had doen uit laten gaan, heeft mij met vereende krachten meegenomen naar het bureau. Een paar dagen later kwam een van de juffen van school mij ophalen. Er is toen besloten dat ik voorgoed op deze school moest blijven. Ze hebben mij elke dag getraind om zoveel mogelijk mee te leren draaien in deze maatschappij. Ik laat een bord met eten staan en kan met 1 hand het eten rustig in mijn mond stoppen. De kleding die de ‘housemother’ mij in de ochtend aantrekt, laat ik de hele dag aan. En als ik mijn behoeften moet doen, weet ik waar het toiletgebouw is.

Nu, 4 jaar verder, durf ik toenadering te zoeken tot een vrouw in een oranje polo. Zij zit op een stoel en kijkt naar andere kinderen die kralen aan het rijgen zijn. De vrouw kijkt mij aan en reikt mij haar hand, voorzichtig strek ik mijn arm en met mijn knobbelige vingers raak ik de hare aan. Ik houd mijn hoofd schuin en ontbloot mijn gele tanden, een licht grommend geluid verlaat mijn keel. Ik kniel op de grond en kijk naar de roodgelakte teennagels van de vrouw. Voorzichtig raak ik haar kleine teennagel aan en kijk omhoog naar de vrouw. Langzaam sta ik op en loop het lokaal uit, bij de uitgang blijf ik staan en besluit daar te gaan zitten terwijl de Keniaanse zon op mijn grijze haren schittert. Ik frutsel wat aan mijn eigen tenen en kijk wederom naar de vrouw in haar oranje polo. Ik hoor op deze school, dit is mijn thuis.

Svennie Waanders

Post a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.