‘Waar kreeg je stralende ogen van?, is de vraag tijdens de evaluatiebijeenkomst van deze eerste dag in Kenia. ‘ Alles met kinderen.’ Klinkt wat vaag, dus ik kijk haar vragend aan. ‘Nou, hoe de kinderen op ons reageren, zo overweldigend’, valt een ander haar bij. Het is natuurlijk niet de enige vraag, die we stellen. De leerkrachten zijn tenslotte op scholenbezoek geweest. Daar willen we meer van weten. ‘Wat is je opgevallen in de klas?’ Een paar antwoorden: ‘ Dat er nu al zoveel active learning plaats vindt’. Wij weten, dat ‘nu al’ nogal betrekkelijk is. Tenslotte komen we hier al een paar jaar. Toch doet het me goed, dat deze onwikkeling opvalt. ‘De frontale benadering,’ geeft iemand anders terug. Zeker, dat komt ook nog voor. Een mooi voorbeeld van de verschillen in ontwikkeling zien we deze ochtend, als we in het kader van het nieuwe curriculum met enkele bestuursleden twee lessen binnen het Competence Based Curriculum mogen zien. In de les van standard 2 (groep 4) zien we een leeerkracht, die duidelijk al vier jaar met het nieuwe systeem werkt. Kinderen zitten in groepen, overleggen en komen met praktische voorbeelden (het betreft een les over planten). Van het ene op het ander moment haalt de hele klas een tak van onder de desk vandaan. Alsof er een compleet bos verschijnt. Magisch.
Ook zien we het begin van een portfolio. In de andere klas in standard 4 (groep 6) is de leraar er pas dit jaar mee begonnen. Hij volgt de handleiding, kinderen zitten in groepen, maar eigenlijk is de les gewoon klassikaal. Dat is de consequentie van een stapsgewijze invoering per leerjaar. Maar we hebben genoeg beeld.

Terwijl de leraren ’s middags hun Keniaanse collega’s ontmoeten en de workshops van zaterdag verder voorbreiden, worden even verderop in Forest Lodge de trainers van de schoolleideropleiding klaargestoomd voor hun rol van dit weekend. Ze zijn vorig jaar dan wel geslaagd, maar daarmee zijn ze er nog niet. In de praktijk leer je het trainersvak pas echt. Meters maken dus. Het eigenaarschap van de schoolleidersopleiding is weliswaar voornamelijk in Keniaanse handen, maar juist die laatste drempel is lastig. Of spelen hier toch Nederlandse normen mee? We zullen zien.

Nog even terug naar de evaluatie, want het mooiste voorbeeld van loslaten en met andere ogen kijken komt van Roosmarijn. ‘Waar heb je je vandaag aan geërgerd?, vraagt Jan van Aert tenslotte. Als ze het mij vragen, erken ik ruiterlijk, dat het mij irriteert, dat de organisatie van de Keniaanse workshopbegeleiders toch weer anders wordt dan afgesproken. Ik weet het, de omstandigheden, het kan niet anders, maar toch. En dan: ‘Ik heb me voor het eerst in mijn leven nergens aan geërgerd en wat voelt dat goed.’ Roosmarijn for president!

Ruud Musman