Je kunt nog zoveel vertellen, laten zien, laten horen, niets kan de echte ervaring evenaren. En vandaag is het zover. Met 44 nieuwsgierige, enthousiaste, soms gespannen leerkrachten zijn we na een pittige reis in Ukunda aangekomen. Reden om deze 11 dagen dagelijks verslag te doen van onze ervaringen, soms vanuit mijn observatie en vaak vanuit hun eigen belevenissen. Want daar zit ‘de achterban’ vooral op te wachten. En, zoals ik intussen heb gemerkt, willen vorige deelnemers zich door middel van hun nog altijd bestaande app-groepen jaloers laten maken. Dat moet zelfkastijdend zijn, maar gelukkig gunnen ze hun collega’s deze geweldige ervaring. En het bestuur is blij, dat de betrokkenheid blijft. Telkens zullen we een ander project in de schijnwerpers zetten.

Vandaag nog niet, daarvoor zijn de ogen enerzijds te groot voor alle verbazing onderweg en anderzijds te klein vanwege de schamele paar uurtjes slaap in het vliegtuig. Niet dat de reis zo beroerd verliep, integendeel, maar omdat een nachtvlucht nu eenmaal ongemakkelijk doet slapen.
Na de landing om 7 uur vallen de Afrikaanse geuren direct al op. Dan de douane. Een visum is verplicht en de meesten hebben die ook tijdig binnengekregen.

Wie dat niet heeft, kan gelukkig met de invoice (zelfde streepjescode) door. Dan oversteken naar Domestic Flights voor nog drie kwartier afdalen naar Mombasa. Daar staat James klaar met 8 busjes en flesjes water. Alle bagage erin en hop naar de pont.

Onderweg krijgen we een verse kijk op verkeersdrukte. Mombasa is een stad van rond de miljoen inwoners, een mierenhoop vol voetgangers, fietsers, Toyota’s en vooral tuktuks. Verkeersregels zijn er niet, wat het voordeel heeft, dat iedereen goed uitkijkt, maar als je een land met stoplichten, fietspaden, voetpaden, voorsoorteerstroken en verkeersborden gewend bent is dit toch wel even schrikken. Het loopt goed af (ik heb in al mijn 11 jaar Kenia nog nooit een ongeluk gezien, maar ik kan geluk gehad hebben.

De pont, dat zou een belevenis worden, hadden we voorspeld. Dat viel nogal tegen. We blijken op een speciale autopont te staan, waarvan het hele bovendek leeg is. Daardoor kunnen we wel goed het spektakel op de tegenliggende pont zien. Zo kan het dus ook. Als ons door Likoni geworsteld hebben en tegen lunchtijd bij ons hotel aankomen, voelt iedereen zich zeer verwend. En dat zal ook nodig blijken als de werkzaamheden in ruim 32 graden beginnen. Morgen aan wat onderwijspraktijk snuffelen en samen met een Keniaanse collega de workshops verder voorbereiden, maar nu eerst slaap inhalen.

Ruud Musman