‘We hebben een goed idee, vinden we zelf en volgens ons vinden jullie dat ook wel.’ Niet zomaar een opmerking, maar een heus gevolg van de activiteiten, die we zowel met leraren als leidinggevenden in Kenia doen. Is het een bemoedigend bewijs, dat het met de creativiteit in het onderwijs wel goed zit of is het de invloed van die enthousiaste leraren in de workshops, die je met hun bevlogenheid allemaal nog veel meer gunt? In ieder geval leidt het regelmatig tot nieuwe activiteiten binnen onze projecten, die het op zijn minst verdienen om uitgeprobeerd te worden. Eén van de pilots is het project Professional Friends in Gandini, een zone op zo’n twee uur rijden van ons hotel. Het project behelst een samenwerking tussen acht scholen, die op redelijke afstand van elkaar liggen. In september hebben vier directeuren de eerste stap gezet door met alle scholen een ontwikkelplan te maken.
Dit keer gaan Joyce Blaas en Annemarie Timmermans met de leraren van grade 1 en 2 (onze groep 3 en 4) aan de gang om een vertaling naar de werkvloer te maken. Extra interessant omdat het competentiegerichte leren in de onderbouw begint. Zij gaven zaterdag een succesvolle workshop, waar veel uitgewisseld en ook nog iets toegevoegd werd, en gaan de rest van de week alle acht scholen bezoeken voor observaties en actieve teamvergaderingen.
Om het project kansrijker, want van de Kenianen, te maken worden vijf coaches in opleiding ingezet om de directeuren bij de implementatie te coachen. Het is tevens het practicum voor hun training. En aangezien ik die geef, is het vandaag het moment om een eerste balans op te maken.
Ik had de deadline voor hun coachingsopdrachten de afgelopen zes weken expres zo laat mogelijk gezet en was dus vol verwachting naar hun reflecties. Helaas geen verslagen. Natuurlijk had ik er de pest in, maar dan komt het er toch op aan een grote parkeerplaats voor je oordelen te creëren. Ik wachtte een dag en stuurde een vraag: ‘I didn’t receive any reflection, what is happening? Went something wrong?’ Er kwam geen antwoord, dus is het vandaag de dag om dit op een effectieve manier aan de orde te stellen. Wijsheid gevraagd dus.
De hereniging met de Keniaanse collega’s is warm en vrolijk. We kijken gezamenlijk terug op hun activiteiten de afgelopen periode en dan komt ineens de vraag: ‘We have a question about the assignment.’ Uit de tassen komen allemaal geschreven reflecties.  En ja, ze waren een keer uitgebreid bij elkaar gekomen, maar toen ieder het verslag op een andere manier bleek te hebben aangepakt, was de angst toegeslagen. Ze zouden het vast niet goed begrepen hebben, dus hadden ze het maar niet opgestuurd. Ik vertel hen, dat als ze het allemaal perfect gedaan zouden hebben, deze training niet meer nodig was. De rest van de dag gebruik ik om coachings- en reflectietechnieken op deze casus toe te passen en zelfs Transactionele Analyse krijgt daar een plaats in. Uit het script van de coachees wordt steeds meer duidelijk waar die faalangst vandaan komt. Opgelucht, dat ik mijn oordeel heb kunnen parkeren, wurm ik me in een Tuktuk terug naar de Baobab.

Ruud Musman