We evalueren wat af deze dagen. Alles in het kader van ontwikkeling natuurlijk. Soms is dat best pittig na een dag buffelen in de bush, maar het geeft ook weer ideeën voor de volgende dag(en) en lucht over wat geweest is. Evalueren kan op vele manieren. Zo bedachten Marlies en Daniëlla voor dinsdag, dat the challenge circle wel geschikt was om gevoelens te peilen. En omdat de groep eigenlijk te groot is voor de conference room, die we normaal gebruiken, vonden ze een geschikt veld bij de zee (foto boven). Dat was trouwens ook een mooie plek om een paar vragen in tweetallen wandelend te bespreken. Dat ze daarbij vier keer langs een officiële verlovingsceremonie kwamen, waardoor de aanstaande partners afgeleid werden, nemen we op de koop toe.
In deze groep weten ze trouwens wel raad met wat creativiteit. Voor woensdag kreeg elk project de opdracht om een lidieke presentatie te geven om aan elkaar duidelijk te maken waar men mee bezig is. Na de opdracht duurde het geen vijf minuten of de koppen werden bij elkaar gestoken en er werd wat bedacht. En met resultaat.

– De groep Early Child Development demonstreerde met behulp van ‘de emotiebus’  hoe je verschillende emoties via active learning duidelijk kunt maken. Met volle overtuiging speelden de acteurs hun rol.
– Bij V.O. daagde Mila de groep uit met een eigen challenge circle. Bij vraag ‘Hoe denken jullie over naar huis gaan?’ werd duidelijk, dat ze daar nog helemaal geen zin in hadden, maar bij creativiteit voelde iedereen zich zeer comfortabel.
– Vanuit de Special Needsgroep lieten Antionette, Britta en Elle zien hoe je een serieus onderwerp met humor kunt brengen. Om bijvoorbeeld een kwijlend kind de mondspieren te laten oefenen, is blaasvoetbal een goede oefening. En daar lagen Jan, Ria, Daniëlla en Sven met de slappe lacht op de grond om een boomblaadje door een rietje weg te blazen. Active learning dus.
– Bij grote P.O.-groep had men een treffend lied op Hakuna Matata in elkaar gedraaid. Het refrein (meezingen mag): Teachers4teachers/Je hebt het of niet/ Teachers4teachers/Dit is ons lied/ Wij hebben geen zorgen/Zorg maar dat je geniet/Onze theorie/Snappen ze die/Hakuna matata.
– Annemarie en Diana hadden de speciale opdracht om Keniaanse workshopleiders i.o. te begeleiden naar hun laatste stap. Dan is de rit terug vaak een beetje eenzaam. In hun mooie voordracht ‘Wij zijn die twee, die alleen zijn’ maakten ze beide zijden van de medaille (leuke uitdaging en eenzaamheid) fraai duidelijk.
– Gert Jan en Michiel demonstreerden duidelijk hoe je op je handen kunt blijven zitten als de Keniaanse trainers de schoolleidersopleiding zelfstandig verzorgen, maar ook wanneer dat even niet kan omdat ze de plank zomaar weer misslaan.
– Ruud liet de groep een oefening vragen stellen doen om te laten ervaren wat er zoal belangrijk is in de training coaching. En in dit geval hoeveel gesloten (heel veel) en hoeveel open vragen (één) je nodig hebt om erachter te komen waar iemand aan denkt.
– Jan demonstreerde wat hij áchter de schermen allemaal deed deze week. Daarbij is het van essentieel belang, dat je de mensen, die het uiteindelijk voor het zeggen hebben, bezoekt. In dit geval bleek het bezoek aan de nieuwe County Director of Education prioriteit nummer één. Hij is namelijk net bezig om alle onderwijsbewegingen in zijn County scherp te volgen. En toevallig zijn die met T4T deze week nogal talrijk. Ook hier maakte to meet en to connect het verschil. Voor volgend jaar staan we op de activiteitenkalender.
– Ria, Marlies en Daniëlla deelden tenslotte vooral complimenten uit aan de hele groep voor het tijdig doorgeven van gegevens, die elke dag weer nodig waren om het vervoer voor elkaar te krijgen.

De laatste creatieve evaluatie vond op donderdag plaats. Elk duo gaf een terugblik in de vorm van een ‘poster’ met maximaal drie woorden, waarna iedereen deze aan kleine groepen presenteerde. Dat in deze soms ontroerende verhalen meet en connect de hoofdrol speelden mag geen verrassing zijn.

Een bescheiden viering

Deze week wist Mia ons te vertellen, dat  Teachers4teachers in 2003 met een paar onderwijsgevenden de eerste  activiteiten in Kenia begon. Vanuit de overtuiging, dat ontwikkeling begint bij investeren in mensen startten zij  een brainstorm over waar Keniaanse collega’s zoal tegenaan liepen. Daarover organiseerden ze de volgende dag de eerste workshop. In 2005 en 2006 is Mia daar met vrijwilligers uit het onderwijs in voor- en najaar mee door gegaan. In november 2005 gaf Mia hieraan een vervolg door met een aantal bestuurders naar Kenia te gaan. Zij lieten vervolgens weten, dat zij hun medewerkers de kans wilden geven om met T4T op weg te gaan. Deze ontwikkeling vormt in feite de basis voor wat er nu is. De rest is (interessante) geschiedenis. Dit informele 20-jarige jubileum werd natuurlijk wel even op zijn Keniaans gevierd met çutting the cake’. Tenslotte is er alle reden om trots te zijn.

Ruud Musman