Wat zijn het er eigenlijk veel uit al die verre gebieden. En dat allemaal voor ons. Om half zes ’s ochtends van huis, eerst een stuk lopen, dan met de boda boda (motorfiets), vervolgens tot de pont met de matatu (Toyotabusje), dan met de pont en weer met de matatu, die pas vertrekt als hij vol is, maar dat is na de pont niet zo’n probleem. Rond tien uur komen ze aan in Ukunda. Nee, dan wij, even met zijn negenen een kwartiertje in een busje en Forest Lodge here we are. Maar eerlijk gezegd was dat door de week ook wel anders en moesten sommigen net zo goed om zes uur vertrekken. Op Forest Lodge is het al gezellig druk en alle ‘oude’ bekenden omhelzen elkaar hartstochtelijk. Er zijn duidelijk veel vrienden gemaakt. De celebration begint met allerlei optredens van de verschillende zones, die vooral gekenmerkt worden door zang en dans. Dat Nederlanders zich daaraan zouden kunnen onttrekken, blijkt een mythe. Ze krijgen uit dankbaarheid de prachtigste doeken omgehangen en dansen vrolijk mee. Eén groep heeft zelfs een gedicht voor T4T gemaakt in het Kishwahili. We besluiten het entertainmentgedeelte met ons T4T-lied ‘Education is future’, dat sommigen al uit volle borst konden meezingen (voor de nieuwsgierigen onder ‘Projecten’ te vinden op deze website).
Als zang en dans zijn geweest volgen er speeches. Vooral de Deputy County Director van Kwale kan er wat van. In een half uur durende, weliswaar inspirerende speech houdt hij ons voor, hoe belangrijk de leerpiramide is. Dat in de top van de piramide ‘teaching others’ 90% leereffect zou hebben, lijkt onwaarschijnlijk en dat is het ook. De bedoeling van het topsegment is ‘explaining others’. Dit misverstand hebben we trouwens in enkele praktijken terug gezien, want daar gingen leerlingen beurten geven voor de klas. Dat geeft heel andere leereffecten. Scherptepuntje voor onszelf (de volgende groep dus). De kern van zijn verhaal is het grote respect voor wat T4T in de County Kwale doet, wat hij eerder deze week overigens al had laten merken door nu al toestemming te geven voor de workshops op maandag en de coaching door Keniaanse directeuren. Die garantie hebben we binnen (maar het kan zo maar weer anders worden, er komen immers verkiezingen aan), mits er voor vervanging wordt gezorgd.
Jan van Aert geeft vervolgens zijn visitekaartje als voorzitter af in een ijzersterk verhaal, waarbij meet en connect de basis zijn voor goed onderwijs. Zonder deze elementen komt er van learn niet zoveel terecht. Veel instemmend geknik ondersteunt zijn betoog.
Als laatste act zijn de dansers van de Tarambettagroep uit Nairobi aan de beurt. Een swingende boel, waaraan de Nederlanders volop meedoen (de vloer op gesleurd worden dus). Tenslotte volgt de maaltijd. Iedereen gaat keurig in de rij staan. Dat zijn ze in Kenia van jongst af aan gewend. Op de borden scheppen ze hoeveelheden op, waar wij ruimschoots met zijn tweeën van eten. Je weet immers niet hoe het er morgen voorstaat met het voedsel.
Terug op onze basis hebben we nog één gezamenlijke bijeenkomst, waarin opnieuw de geweldige groepssfeer, de ongelofelijke inzet en deskundigheid en de flexibiliteit van onze deelnemers wordt geroemd. Deze reis was meet-connect-learn in optima forma. Nieuwe zaden zijn geplant en sommigen al tot bloei gebracht. Het is nu nog droog, maar het regenseizoen komt eraan.
Morgen weer naar onze eigen storm en regen, maar daar zijn we flexibel genoeg voor.
Ruud Musman
