Relaxt is het begin van de reis zeker. De bagageafdeling van Schiphol heeft de staking net beëindigd en het is er zeldzaam rustig. Ook tijdens de vliegreis zelf wordt er niets van onze Keniagangers vernomen. Logisch, want iedereen doet verwoede pogingen een paar uurtjes slaap te pakken. Niet veel, maar toch. Het is 6 uur als iedereen duf in Nairobi het vliegveld betreedt. Tot de douane gaat alles prima. Dat is wel zo prettig, want onze overstaptijd is maar 2 uur. Op naar de bagageband. Enkele koffers blijven geduldig rondjes draaien, wachtend op hun eigenaar. Dan begint het toch wel wat lang te duren. Judith doet een poging haar collega Marga te bellen. Voicemail. ‘Ik kijk op mijn horloge. Dat wordt toch nog wel krap zo. ‘Gaan jullie maar vast naar domestic flight aan de overkant’, besluit ik. Samen met Judith wacht ik op de vijf ontbrekende schakels in ons team. Eindelijk dalen ze de lange roltrap af. ‘We waren naar de transferafdeling gegaan.’ Een kwestie van special airport need, zo te zien. Omdat ze verder weinig haast maken, kijk ik nogmaals op mijn horloge : ‘We hebben nog een half uur en we moeten nog tweemaal door een bagagecontrole.’ Uiteindelijk steken we over en sluiten we aan bij de rest. Het gaat allemaal pole pole. Dat is weer even wennen. ‘Als ik, om de beambte een beetje tot spoed te manen roep ‘I think we ‘ll have to board within 15 minutes’, zie ik hem uiteraard nauwelijks reageren en ontwaar ik de anderen in de wachtruimte. ‘We hebben nog ruim een uur, hoor,’ zegt Karin, waarom sta je ons zo op te jagen? Ik dacht dat we hier pole pole moesten doen.’ Ik blijk veruit de dufste van het stel. Niet goed gekeken. Tijd zat. Na korte vlucht en een spectaculair drukke tocht door Mombasa met de beroemde ferry en natuurlijk de bijzondere markten, arriveren we om een uur of elf bij het hotel, waar Mia, Ria en Jan ons uitgebreid verwelkomen. Het gaat beginnen.

Ruud Musman