Zo zit je nog op een regenachtige zaterdag in Amsterdam glazig voor je uit te staren in afwachting van wat ‘ze’ gaan vertellen, zo val je allerlei onbekende Kenianen in de armen waaraan je een workshop hebt gegeven. Vertel het thuis en ze zullen het niet kunnen volgen. Nee, ook niet met filmpjes en foto’s. Je moet het echt beleefd hebben. Daarom is het ook zo belangrijk om deze elf dagen gezamenlijk te evalueren. Je hebt het toch maar mooi geflikt met die onbekende collega. Soms vanaf het begin al euforisch, soms via een professionele afstemming. Maar wat een leerproces. Je hebt samen werkvormen met vreemden uitgeprobeerd op de stoffige steppe of onder een baobabboom, die je in je eigen klas nog nooit hebt gedaan. En verdomd, het lukte. Energizers? Daar kwam het sowieso niet van. En hier? Nog nooit zoveel plezier gehad met collega’s. Wedden, dat het invloed heeft op je eigen lessen. Op die van de Keniaanse collega’s in ieder geval. Dat heb je tenslotte met eigen ogen kunnen aanschouwen. Zeg maar gerust beleven. ‘ Ik heb dinsdag een klassenbezoek en daarna een functioneringsgesprek. Ik zie er nu al tegenop,’ hoor ik. Je hebt zelf kunnen ervaren hoe het via de Stool of Confidence ook kan. Half Kwale werkt er inmiddels mee, dus waarom niet in Nederland.
Zie ze daar liggen op de vloer van het Porini-theater om hun belevenissen vorm te geven. Het worden treffende beelden, die vervolgens met prachtige, oprechte verhalen worden gelardeerd. ‘ Ik zie de reis als een zon, die haar warmte over ons uitstrooit en in ons hart brengt.’ ‘ Het was een rollercoaster, zoveel hebben we beleefd met aan het eind een hele lange landingsbaan, waarvan we nog niet weten wanneer die ophoudt.

Final Celebration
En dan volgt op zaterdag het grote feest van de Final Celebration. Sommige Kenianen zij al om vijf uur vertrokken om rond tienen op Forst Lodge te zijn. Maar liefst alle 64 deelnemers zijn er uit Mariakani, werkelijk het verst gelegen gebied in Kwale, waar Esther en Johan hun voortreffelijke werk hebben gedaan. Nooit werden zij voorheen door iemand bezocht en zo blij waren zij met wat T4T hen gebracht heeft. Het wordt één kleurenpracht op het grasveld van Forest Lodge, waar bijna 500 leraren hun nieuwe Nederlandse vrienden graag nog een keer willen ontmoeten. Niet meedoen met hun dansoptredens is geen optie en daarbij hebben ze voor alle Nederlander een kleurrijke doek, fez of zelfs hele jurk meegebracht. Het feest wordt natuurlijk afgesloten met ons lijflied Education is future. Een muur van filmende Kenianen voor hun neus. Qua telefoon is het digitale tijdperk zeker niet aan hen voorbij gegaan. Kunnen ze het lied volgend jaar ongetwijfeld meezingen. Na een uitgebreid warm afscheid (helemaal niet zo Keniaans, want wat heb je eraan als iemand vertrekt?) tuktuken ze terug naar het hotel, zichtbaar geraakt door zoveel ‘connect’.
Als dank krijgen we van Baobab een uitgebreide borrel aangeboden en dan is het voor de helft van de groep echt afgelopen. Om 1 uur is het inladen en op naar de pont. De andere helft mag nog een zondag aan het zwembad liggen, hoewel een deel de plaatselijke kerk nog even gaat verrassen.
‘Oh happy days…’  Hoe toepasselijk.

Ruud Musman