Een mooie column van Dick de Groot over “het landen” in Kenia

Als je midden in de nacht eindelijk je bed in kruipt is het in Nederland twee uur vroeger. De meeste deelnemers hebben een lange dag achter de rug. Vroeg op in de morgen, zien dat je op tijd op Schiphol bent en dan een lange vlucht naar Niarobi, een korte naar Mombasa en tenslotte een ritje in een busje, een matatu, naar het Baobab Resort. We hadden geluk dat we de pont tussen Mombasa en Likoni op tijd haalden, andershad en reis een uur langer geduurd.

Op de rit naar het resort valt een stilte. Hoewel vermoeidheid ongetwijfeld een rol speelt is het toch vooral het begin van een intensieve reeks van impressies en beelden die langs je heen gaan. Er valt niet eens zoveel te zien, denk ik, maar ik kijk met oude ogen die al veel gezien hebben. Mijn busjegenoten zien alles met een zoveel grotere intensiteit.

Morgenochtend zien we de oceaan.

Om een eerste impressie te krijgen van het ‘werkterrein’ is een tochtje georganiseerd naar verschillende scholen. Er staan genoeg busjes klaar om alle deelnemers in alle windstreken naar twee, drie of zelfs vier scholen te brengen. Ze weten hier wie we zijn: Teachers4Teachers is een begrip geworden. We zijn dan ook van harte welkom op alle scholen. Die hartelijkheid valt elke keer weer op. Ook al ben je hier voor het eerst, het voelt als een weerzien van vrienden. Rond lunchtijd komen de eerste groepjes terug. Volgeladen met indrukken, beelden, emoties, contrasterende werelden. Het verschil tussen je thuis aan de beeldbuis kluisteren of op de flatscreen plakken en hier in de echter wereld van Afrika met zijn geuren en kleuren en geluiden, maar vooral ook mooie, vrolijke, arme, trotse mensen is niet onder woorden te brengen. Of het verschil in gevoel tussen een schooltje in de bush en de prachtige omgeving van het resort. Daarom duurt het, nadat we aangekomen zijn op het vliegveld van Mombasa, altijd een tijdje voordat iedereen geland is.