Je kunt ze om een boodschap sturen, de directeuren en coaches van dit jaar. Een dominante zone officer, die na een workshop mee terug wil rijden in een overvolle auto? In de achterbak. Telefoons aan tijdens de workshop? Verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Je kunt ze om een boodschap sturen, de directeuren en coaches van dit jaar. Een dominante zone officer, die na een workshop mee terug wil rijden in een overvolle auto? In de achterbak. Telefoons aan tijdens de workshop? Verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Hmm, misschien niet zo’n gelukkige vergelijking hier. Olifanten op de weg, die met hun oren beginnen te klapperen? Een gevaarlijk teken; eerst een foto en dan terugklapperen. Een aap, die je banaan probeert af te pakken? Even laten zien wie hier de baas is. En zo werd het nog een hele toer om ter afsluiting van deze geweldig succesvolle week nog iets te vinden, dat ze uit balans zou brengen. De pont missen, waardoor er nog maar een half uur overblijft om het vliegtuig te halen, hadden we al een keer gedaan.

Gelukkig kwam Kenya Airways ons te hulp: flight cancelled stond er op de borden. In zo’n geval kan het nog leuk worden met allemaal directeuren. Allerlei initiatieven tegelijk, dus chaos.., maar niets van dit al. Rob belde de KLM en Jan werd de automatische regisseur en contactpersoon. Tickets voor 6 uur later werden centraal rustig afgehandeld en het missen van de aansluiting naar Nederland met veel grappen afgedaan. En….’Jongens er is wifi.’ In no time werd om half vier ’s ochtends het werk voor de komende maandag vast aangepakt en sommigen meenden te weten in welk hotel we de rest van de dag zouden gaan doorbrengen. Iemand zag op de site een zwembad en zelf een schaatsbaan. Misschien toch ietwat bevangen door de slaap.

Eenmaal in Nairobi mochten we het zorgvuldige Keniaanse administratiesysteem aan den lijve ondervinden, waarna een bus ons onverwacht dicht bij het centrum bracht. En wat een hotel was dit. Livreiers in circuspakken, detectiepoortjes, gewapende beveiliging en een imposante binnenplaats vanuit de glazen lift. Een angstaanjagend veilig gevoel en hoge verwachtingen. Na een door Kenya Airways aangeboden prima lunch besloten enkelen het slaapgemis van die nacht vast in te halen, terwijl een flinke delegatie de stad in trok. Jan wist te weg en hij leidde ons door het hectische centrum. Terloops liet hij ons nog even zien, waar hij vorig jaar met een plastic zak over zijn hoofd was overvallen. Niemand gaf een krimp. Aad liet nog even zijn schoenen poetsen en Hanneke bij gebrek aan voldoende leer nog bijna haar nagels.

Nairobi keek verrast op van zoveel Mzungu’s tegelijk. Tijdens een goed glas Tusker bier zagen we al een paar tollende hoofden. Dat zou nog wat worden in de twee uur, die ons restten. Nu slapen betekende zelf een jetlag creëren. Dan eerst maar een lekkere douche. Ha, mooi niet. Koud bruin water was alles. ‘Wat een klote hotel!, foeterde Aad, die door lekkage ook nog eens 10 cm water in zijn badkamer had staan. Een rustiger persoon kon ik me niet voorstellen, dus dat zou nog wat worden. Het bleef erbij. Mijn laatste hoop was op de traffic jam gericht. China heeft dan wel prachtige belijnde wegen aangelegd, maar de Kenianen zijn gewend om langs gaten in de weg te slingeren. Zelden zo’n chaos gezien.

Naast ons kantelde een bus vol mensen. Iets te scherp langs de rand gereden. De chauffeur stapte uit, keek beduusd naar de voorkant die in het zand stak en alle passagiers bleven rustig op hun plaats zitten, zo ook die in onze bus. De KLM leidde ons door de heldere sterrennacht naar Amsterdam, wat de meesten uiteraard gemist hebben. Deze club was voor geen donker gat te vangen. Het toetje bleek een extra teambuilding. Trots nam ik de eerste trein naar huis- hoe lang was dat geleden? – en schoof heel zacht achter een paar bekende billen.