Een digiboombord

Uit de slaap getergd door venijnige minimugjes (natuurlijk weer te laat een klamboe geregeld) stap ik voor dag en dauw in bij mijn chauffeur, die het in de conversatie meestal laat bij het herhalen van mijn laatste zin. Een goede gelegenheid om de ogen nog even te sluiten.
En zo arriveer ik net ontwaakt (wil je niet meemaken) in Samburu, een kale droge vlakte. Op het assessmentformulier worden we geacht ook te scoren op de inrichting van het lokaal en recente ’talking walls’. Ik volg een les Engels in standard 2. Bij het zien van de foto (boven) reageerde mijn schoonzuster met: ‘Leuk een digiboombord.’ Toch altijd weer een openbaring om te zien hoe onbelangrijk een echt digibord eigenlijk is. Het nagesprek wordt rustig onder een boom gevoerd, terwijl de kinderen nieuwsgierig toestromen. Of zou dat vanwege deze blanke Mzungu zijn?

De teamvergadering gaat vervolgens over het verhogen van de KCPE-score voor Engels, een veel voorkomende wens in Kenia want alle toetsen zijn in het Engels, dus daarmee verhoog je meteen alle scores. Er ontstaat een levendige discussie over de belangrijkste punten om aan te pakken en het getuigt van een gezond zelfinzicht als het team concludeert, dat hun eigen vaardigheden en de motivatie om Engels te geven belangrijker zijn dan meer materiaal. De head teacher ziet haar kans schoon om alle leraren meteen maar te vragen welke targets ze in hun klas voor Engels willen stellen. De eerste zet hoog in, dus dan kan de rest niet achterblijven.

De volgende dagen mag ik twee keer naar een gebied achter Kinango. Daar blijkt absentie vooral het grootste knelpunt. Uit de teamvergadering daar komt de armoede, honger en een gebrek aan motivatie vanuit de ouders als belangrijkste oorzaak van achterblijvende resultaten naar voren. Soms verzorgt de regering wel een voedselprogramma, waardoor meer kinderen naar school komen, maar deze maand staat daarbij niet ingepland. En laat dat nu net de droogste maand zijn. Een hele dag zonder eten is natuurlijk funest voor de ontplooiing. Dat heeft de piramide van Maslow ons wel geleerd. Toch zijn de kinderen die er wel zijn onverminderd gemotiveerd. In één van de teamvergaderingen zag men wel mogelijkheden vanuit de gemeenschap. Als iedereen naar vermogen zou bijdragen (ook hier zijn grote verschillen in armoede) kon er in ieder geval iets gekookt worden op school. Op de regering wachten is ook in dit geval niet de beste optie. Het is toch mooi, dat zoveel head teachers bij al deze basale problemen kiezen voor een opleiding die vooral onderwijskundig leiderschap in het vaandel heeft.

Ruud Musman

 

Post a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.