Mogen we nog een keer mee? Deze vraag werd heel wat keren gesteld zaterdagochtend. Vanuit heel Nederland kwamen de deelnemers van de voorjaarsreis 2016 weer bij elkaar. Met veel enthousiasme begroet ieder elkaar. We hebben er samen immers een fantastisch en onvergetelijk avontuur op zitten.

Tijdens de plenaire start van deze evaluatieochtend zijn de deelnemers in groepen bij elkaar gaan zitten. We hebben in Kenia veel werkvormen in de praktijk gebracht, dat mogen we hier natuurlijk ook niet vergeten. Iedereen heeft een voorwerp of een foto meegenomen, die hen herinnert aan de periode in Kenia. Houtsnijwerk, omslagdoeken, talking sticks en sieraden komen op tafel. We proberen met elkaar terug te gaan naar die week waarin we zoveel speciale herinneringen hebben opgebouwd. Elke deelnemer vertelt over hetgeen ze hebben meegenomen en welke herinnering daar voor altijd aan verbonden is.

Kort daarna gaan we in groepen uiteen. Het is tijd om met de twee deelnemersgroepen, VO docenten en PO directeuren, te evalueren hoe zij de reis hebben ervaren. Digitaal hebben ze al een evaluatie ingevuld en deze ochtend biedt hen de gelegenheid om elkaar te bevragen, eerder gemaakte opmerkingen aan te vullen en vooral de organisatie feedback te geven. De suggesties en tips nemen we mee naar de organisatie van de volgende reis. We hechten veel waarde aan de ervaring van onze deelnemers en blijven werken aan het verscherpen van de organisatie en invulling van ons programma.

De vraag ‘wat heeft het jullie opgeleverd?’, bleek in Kenia nog te vroeg om te kunnen beantwoorden. Inmiddels zijn we ruim een maand weer aan het werk en willen collega’s en leidinggevenden graag van ons horen hoe we de opbrengst voor de eigen professionele ontwikkeling ervaren. Natuurlijk zijn er concrete dingen die de docenten anders doen wanneer zij voor de klas staan. Het toepassen van meer werkvormen, meer aandacht voor het activeren van de leerlingen, meer focus, gemakkelijker relativeren. Maar de deelnemers geven aan dat de ervaring invloed heeft op zoveel meer. Een van de docenten geeft aan dat het aangaan van die grote uitdaging in Kenia, door te werken vanuit jezelf en met jezelf, haar grootste les is geweest. Een strakke voorbereiding was lastig, veel materiaal kon niet meegenomen worden. Alle focus lag op het contact maken met de ander. ‘Ik kwam daar met mezelf en dat was de enige zekerheid die ik had. Alles vanuit mijn gevoel, mijn hart, mijn kennis, mijn ervaring en bovenal: mijn passie.’ Een andere deelnemer geeft aan ze veel geluksmomenten heeft beleefd. Met veel plezier denkt ze met regelmaat terug aan de ‘high five momenten’ in de taxi: dat hebben we maar mooi gedaan. De reis wordt door velen ervaren als een overwinning: ‘ik kan meer dan ik hiervoor dacht!’.

In de directeurengroep komt naar voren dat geen studiedag tegen deze reis op kan. Een van de deelnemers haakt hier op in: “Ik heb al heel wat studiedagen gevolgd, maar ik heb nooit eerder zo laag in de leerpiramide gezeten dan tijdens die dagen in Kenia: teaching others, practice by doing, etc.”

Een foto van de leerpiramide gemaakt bij de Mwamzandi Secondary School, februari 2016

Het meet, connect en learn principe blijkt voor een aantal deelnemers ook bruikbaar hier in Nederland.  Iets om je bewust van te zijn in het contact met anderen. “In feite draait alles om relaties en verbindingen tussen mensen. Ik denk dat we hier in Nederland vaak snel overgaan tot inhoud.”, aldus een van de directeuren.

Voor we aan tafel gaan voor een gezellige gezamenlijke lunch, samen met de nieuwe deelnemers voor de septemberreis, wordt de deelnemers een laatste vraag gesteld. Welke tip had jij willen krijgen voor je dit avontuur aan ging? Een veelgehoorde tip is ‘het kijken met open blik’. “Jullie hebben dit aangegeven hoor, veelvuldig zelfs, maar nu snap ik het nog beter. Die open blik. Met open vizier, zonder westerse bril, in contact treden met onze Keniaanse collega’s. Dat is noodzakelijk om tot echt contact te komen met elkaar!”

Lysanne Kapiteijn