‘Help! Ik mag er niet door omdat een letter in mijn visum verkeerd staat.’ Terwijl ik mijn koffer bij de drop off op Schiphol sta af te leveren, schrik ik op door een bericht van Anita op de groeps-app. De meesten zijn al door de douane, maar ik kan nog terug. Ik reageer snel, dat ze dat in Kenia waarschijnlijk niet zullen opmerken, dus dat ze gewoon mee moet gaan. Desnoods regelen we in Nairobi bij aankomst een nieuw visum. Dat is heel gebruikelijk. ‘Waar sta je dan?’, app ik nog. ‘Bij de balie van de KLM.’ De overijverige medewerkers typen er lustig op los en maken het probleem meteen veel groter. De ambassade bellen, naar een andere vlucht overboeken (€€€€), maar in ieder geval niet zo mee. Dat moeten we dus allemaal niet hebben. Verbazing alom. Medewerkers, die bij de ingang al naar je visum vragen. Dat heeft nog niemand eerder meegemaakt. Gelukkig doet Anita stoïcijns een tweede poging. Dit keer kan ze onopgemerkt doorlopen. Ziezo, nu nog de koffer droppen. Eerst ticket en paspoort laten zien. Ik kijk mee op het scherm en zie veel te veel letters. ‘Heeft u ook een visum?’ Slik. Bijna gooit Anita er een ‘ja’ uit. ‘Nee, die kopen we in Nairobi’,  haast ik te zeggen. Het scherm wordt nog verder gevuld, maar het wordt geaccepteerd. Soms is al te ijverige controle door mensen, die kennelijk niet weten hoe het in Kenia werkt, erg lastig. De vlucht verloopt verder rustig en sommigen scoren zowaar een paar uurtjes slaap. Uiteraard valt de Keniaanse douane niets onregelmatigs op.

Eenmaal in Mombasa vallen ze van de ene verbazing in de andere. Alles krioelt maar door elkaar, maar er gebeuren geen ongelukken. Kwestie van opletten en dat doet men hier zeker, want verkeerslichten en voorrangsborden zijn nergens te bekennen. En reken maar dat alle Keniagangers meteen klaarwakker zijn bij het ervaren van dit Afrika. Ook de pont is altijd weer een aparte belevenis. Eenmaal aan de overkant in Likoni kan het door naar Ukunda, hoewel diepe plassen veel regen van gisteren verraden. Heel bijzonder in september. Rond het middaguur is iedereen wel zo’n beetje in Baobab gearriveerd om zich te goed te doen aan een voortreffelijke lunch. En dan heerlijk even het resort verkennen (of een middagdutje doen om slaap in te halen).

Donkere wolken pakken zich echter samen en al snel stort het met bakken uit de lucht. Of dat straks goed komt als we het achterland in moeten? Dat zien we dan wel weer. Pole pole.
Tijdens onze kick off die avond begint Jan maar vast met de wijzigingen in het programma door te geven. Niemand wordt er anders van. Fexibiliteit of slaap? Het maakt niet uit. De kop is eraf en de eerste proeven zijn gehaald.

Ruud Musman