Onze taxirit naar de Tsimba secondary school duurt hooguit een half uur. Onderweg lopen vrouwen en meisjes wiegend met kruiken water op hun hoofd als of het niks is. Jongens op stoere brommers scheuren over de wegen, mannen die een soort reiskarretje besturen worden ingehaald door overvolle bussen, hier en daar gaat ook een fietser voorbij en verder zijn er heel veel voetgangers. Volwassenen, kinderen, scholieren die, terwijl we hen passeren, naar ons kijken met een uitdrukkingsloos gezicht. Hoewel het de vijfde dag is dat we hier zijn, ben ik daar nog niet aan gewend. Ik krijg ook een beetje een opgelaten gevoel achter mijn raampje dat uitlaatgassen en stof buiten moet houden. Maar er zijn ook heel veel kinderen die beginnen te stralen als ze ons in de smiezen krijgen. Jambo, jambo roepen ze me vrolijk zwaaiend toe. En ik zwaai terug en voel me een klein beetje Koningin Maxima.
Het lokaal vinden we in dezelfde staat als we het gisteren achtergelaten hebben. Er is nog niemand. Het is een spannende dag voor de school omdat vandaag de resultaten bekend worden van de examens. Later blijkt de leerling op wie alle hoop gevestigd was niet de score A heeft gehaald en dat is een teleurstellend bericht. Het betekent dat de school dezelfde status behoudt en die is niet hoog vergeleken met andere middelbare scholen in Kwale.
Terugblikkend op de dag van gisteren vertelt Rajab daarna dat hij vanmorgen al lesgegeven heeft en de woordspin uitgeprobeerd heeft. Met een verbaasde glimlach zegt hij dat hele stille leerlingen nu ook met antwoorden kwamen over de lesstof. De rest is vooral positief omdat de werkvormen geen extra leermiddelen vereisen, in een handomdraai te regelen zijn en volgens hen veel resultaat hebben.
De energizer wat/wie ben ik, is weer voer voor hilariteit. Met een post it op het voorhoofd moeten de docenten door middel van ja/nee-vragen erachter komen welk woord daarop staat. ‘s Middags probeert Jane dat ook uit tijdens haar les over een boek van Bertolt Brecht dat klassikaal gelezen is. Het zijn grote jongens van ongeveer 15 jaar die elkaar uithoren over het personage dat op hun voorhoofd staat geschreven en er wordt wel gelachen maar ze horen elkaar ook serieus uit. Kicken! Ook voor Jane die door het lokaal loopt en hier en daar meedoet met de gesprekken terwijl ze ook grapjes maakt. Tenminste, dat maak ik op uit het gelach die haar opmerkingen teweeg brengen. Ze vinden haar leuk.
Dat vertel ik haar als ik buiten onder een boom het evaluatiegesprek voer aan de hand van ‘the stool of confidence’. Een gesprek dat het zelfvertrouwen moet opkrikken door positieve feedback.
Omdat vorig jaar de rollen van de docent behandeld zijn door onze collega’s van T4T staat dit onderdeel ook op het programma. De docenten bedenken in tweetallen allerlei voorbeelden van de gastheer, de didact, de pedagoog, de presentator en de afsluiter. Daarna bespreken we klassikaal de piramide van het leren en we zien dat het een eyeopener is van jewelste. Ze houden zich even niet in en in Swahili laten ze aan elkaar weten dat ze daar voorbeelden genoeg van hebben. Eigenlijk is de afspraak dat we in dit gezelschap alleen maar Engels praten maar ‘this time we see it through the fingers’. En om deze te letterlijke vertaling van het Nederlandse gezegde moeten ze erg lachen.
Het afscheid is hartelijk. Wij zijn blij met de ervaring en inzichten die zij ons geboden hebben en zij zijn blij met de ideeën die we opgeworpen hebben om een les anders in te delen. We beloven dat we elkaar op zaterdag bij de Final Celebration van T4T zullen zien.
Marijke Lute
