I open my eyes and I SEE YOU!

Waarom ben ik zo verward?
Waarom heb ik zoveel vragen?

Vragen stellen op zich is voor mij niet nieuw. Meestal vind ik snel de antwoorden.

Nu niet.

Gaat het me niet snel genoeg? Dat zal het wel zijn. Misschien ben ik nog niet genoeg los van het oude… Gelukkig heb ik nog een paar dagen.

Gister in de bus een mooi gesprek gehad met onze taxichauffeur. Dit is een vriendelijke, trage man van 70 jaar oud.
Zijn rijstijl is nog onvoldoende ontwikkeld maar misschien komt dat nog? Zijn Engels is ook, laten we zeggen, met een Keniaans accent. Mijn maatje Anke verstaat er niets van, daarom roept ie aldoor mij om mee te praten.
‘Wat is het grootste verschil tussen de Kenianen en de Nederlanders?’, vroeg hij mij.
Ik moest daar even over nadenken en dacht in eerste instantie over het weer, het eten en over rijk en arm.
Gelukkig had ik al iets van de Kenianen geleerd; iets langer nadenken en niet meteen reageren. Opeens wist ik wat ‘according to my opinion’ het grootse verschil is:

Wij zeggen: I see me.

Zij zeggen: I see you.

‘It takes a whole village to raise a child’,
Dit voelde ik echt toen ik de directeuren hoorde praten bij de workshops. Ook voel ik dit bij deze mooie man, onze chauffeur, als hij trots vertelt over zijn tribe, zijn community, zijn gezin, zijn kerk. Vol passie en geheel onbaatzuchtig.

Dat wil ik ook voelen…..

Gelukkig heb ik hier nog een paar dagen om te kijken, te luisteren, te leren, me te verwonderen en HET te voelen zodat ik HET mee kan nemen naar Nederland en ook zeg:

I SEE YOU!