Leraren niet nodig?

Inderdaad een knuppel-in-het-hoenderhok-k. Het tekent de verbazing van onze deelnemers na hun eerste bezoek aan een paar scholen in de buurt. Gewoon om even te proeven. Bij het bezoek aan het voortgezet onderwijs valt om te beginnen al heel wat te verbazen. Op onze evaluatievraag ‘Wat is je van deze dag het meest bijgebleven?’ blijkt Hajare zwaar onder de indruk van de handschriften van de leerlingen, maar vooral van de klas, die onder leiding van een medeleerling, aan zelfstudie doet. Iedereen geconcentreerd aan het werk, een heel lesuur lang. Een beetje jaloezie mag best, hoor. We zijn hier immers ook om van hun te leren. Deze verbazing doet zich trouwens ook voor, als onze leerkrachten zien wat er in de kleuterbouw aan schrijfsels worden geproduceerd. ‘ Daar kunnen mijn groep 4-kinderen nog een puntje aan zuigen. Snel even een foto maken.’ Er zijn trouwens nogveel meer situaties te vermelden, waar de ogen van gaan stralen. Vooral bij de contacten met jonge kinderen trouwens. Sommigen zijn zo onder de indruk van de glitternagelak, dat ze die er af willen krabben. Gelukkig brengt een energizer door de leerkracht redding.

Deze middag komt het trouwens steeds dichterbij, want de Keniaanse facilitators staan klaar om de workshops mede te gaan voorbereiden. De een neemt het voortouw, de ander wacht juist af. Dan is het goed om te weten, dat sommige facilitators opgeleid of berter getraind worden om zelf workshopleider te worden. Zo hebben Diana en Annemarie zich beschikbaar gesteld om de laatste stappen van Mwanangura en Esther te begeleiden. Maar tijdens Corona waren er meer , die daar voor wilden gaan. Omdat we daar nu niet genoeg ervaren Nederlanders voor beschikbaar hebben, draaien sommigen nu nog als facilitaotor mee. Wat niet wegneemt, dat ze best een actieve rol mogen spelen. Zo heb ik Wieke en Dirkje tijdens de voorberidingsbijeenkomsten al gewaarschuwd, dat hun kandidaat best ‘een mannetje’ is gebleken. Hun antwoord? ‘Ook als hij deze twee vrouwen in volle lengte ziet?’ That’s the spirit. Ze blijken beiden groter dan hij. Tijdens deze voorbereiding op de playground van Ukunda, waar om de vijf minuten een vliegtuig laag over op de airstrip om de hoek landt, blijkt eens te meer dat de dames hun voorspelling gestand doen. Inderdaad probeert de facilitator het programma snel naar zijn hand te zetten, overigens zonder noemenswaardige inhoudelijke inbreng, maar door een hun professionele, dus duidelijke communicatie, hebben zij hun eigen inbreng de juiste plek kunnen geven. Het is een prachtige exercitie in al die drietallen. De klik lijkt er tenminste al helemaal te zijn. De lunch is trouwens ook een huzarenstukje voor 80 man. Dat aan het eind de ‘hond in de pot’ verscheen is dan ook niet echt verrassend. Zeker als je ziet hoeveel Kenianen opschappen. Wie een beetje misgrijpt, komt vanavond weer voldoende aan zijn trekken.

Na de voorbereidingen bezoeken we de plaatselijke winkelstraat, zeg maar markt. We realiseren ons natuurlijk heel goed wat al die indrukken in slechts twee dagen teweeg brengen. Zeker als Elle zegt, dat ze helemaal kapot is van wat ze allemaal gezien heeft (o.a. fantastische differentiatie bij Special Needs). Dat veel afspraken en mededelingen niet altijd meteen goed binnenkomen is dan ook logisch. Daarom zetten we alles gedoseerd ook nog eens in de groepsapp. Dat is trouwens elke dag een fikse klus, vooral het logistieke gedeelte. Wie moet met wie waar hoelaat naar toe en welke facilitator moet onderweg waar worden opgepikt? Hoeveel Keniaanse deelnemers kunnen we nu eigenlijk echt verwachten (blijft ongewis tot het laatste moment)?
Die klik groeit trouwens ook onderling al steeds meer. Zeker na de evaluatieoefening van onze nieuwe bestuursleden Marlies en Daniëlla. Zij mochten op initiatief van Jonus een terecht applaus in ontvangst nemen.