No child is born to fail

Vandaag is het zover dat we voor de eerste keer gaan kijken op de scholen bij de senior-teachers. Zij hebben de workshops over Active Learning gevolgd. Vol verwachting klopt ons hart. De afspraak is gemaakt dat we om 9.00 uur aanwezig zijn. Bij vertrek is er nog een check met de chauffeur zodat hij in ieder geval weet waar we moeten zijn. Het eerste stuk van de rit op het asfalt gaat vlotjes. De vele auto’s, scooters, vrachtwagens, busjes, taxi’s en last but not least tuk-tukjes zorgen voor een normale Keniaanse ochtendspits.
Het verkeer is een stuk rustiger als we op de rode zandpaden komen, vol met stenen en gaten. De prachtige dieprode kleur  van het stof steekt mooi af tegen het groen van struiken en het bruin en zwart van de bergen. Als er dan ook nog een heldere blauwe lucht met stralende zon bij komt is dit een prachtig stukje natuurschoon: Kenia op zijn mooist!

De weg is herkenbaar tot het moment dat de chauffeur door een vriendelijk Keniaan wordt verteld om de eerstvolgende afslag te nemen. Wij denken: “Waar gaat hij nu naar toe?“ Maar omdat we inmiddels omdenken, spreken we uit: “Wat leuk dat we via dit pad bij het schooltje uitkomen!” De twijfel slaat toe als het pad een paadje wordt waarvan we denken: “Is het überhaupt wel de bedoeling dat hier auto’s doorheen rijden?” Dan stuiten we na een bocht op een kudde koeien. Door te toeteren wijken ze en kunnen we verder. Daarna is er gelukkig een wandelende vriendelijke Keniaanse vrouw die aan de chauffeur aangeeft: “Rechtdoor, het is niet ver meer.” Een fietsende -!- Keniaan geeft echter even later aan, dat het nog best ver is. Als de chauffeur op een tweesprong aan ons vraagt: “To the right or the left? “worden we toch enigszins onrustig. Het is inmiddels 9.30 uur. We zijn duidelijk verdwaald in de bushbush. Toch wint de humor het van onze onrust en we schieten in de lach. Dat wij dit mee maken, hadden we toch niet bedacht vanmorgen. Uiteindelijk komen we om 10.30 uur aan op de school.

We zien het bekende gezicht van de senior teacher. Gelukkig we zitten goed. Hij verwelkomt ons en we treffen een team aan dat enthousiast is dat we komen. De discussie gaat meteen over slechte wegen met gaten en geasfalteerde wegen met files in Nederland. Het “meeten en connecten” begint vanzelf. Onze Senior-teacher neemt het heft in handen en start de staff meeting. Na een voorstellingsrondje geeft hij een duidelijke en korte terugblik op de workshops en sluit af met de oneliner ‘no child is born to fail ‘. Dan zet hij zijn collega’s in de actieve stand door ze een lege pyramide eerst na te laten tekenen en er vervolgens op de juiste plaats de verschillende vormen van het leren in te laten vullen. In tweetallen gaan zijn collega’s aan de slag en ontstaat er onderlinge discussie gevolgd door een groepsdiscussie. Uiteindelijk ontstaat de ‘gevulde’ pyramide van het leren.

Dan is de mindmap aan de beurt met “active learning” als onderwerp. De ingevulde mindmaps worden door de teachers zelf uitgelegd en besproken. We zitten met open mond en gespitste oren te luisteren zo interactief als het loopt.

We gaan met alle teachers naar buiten voor en energizer onder de mango-tree. Het spel zorgt voor veel hilariteit. Deze wordt nog versterkt als de senior-teacher aangeeft: “I ask the grade eight children to participate.” Hoeveel zouden dat er zijn? Het zijn er vier. Zij pakken het spel snel op en doen uitbundig mee. Dan maakt de deputy een einde aan het spel.  De staffmeeting is voorbij.

Als de kinderen buiten spelen gaan wij alvast naar het lokaal van groep 3. Binnen worden we stil. Een interieur bestaande uit stenen en planken op de grond, een krijtjesbord, twee houten bankjes achter in de klas, gaten in de lemen muren en golfplaten waardoor de zon vrij spel heeft om ook binnen zijn warmte af te geven. De kinderen komen binnen en we worden bekeken door 70 ogen. Dan begint de les met een spelletje in het Swahili. We zien fanatieke kinderen die hard roepen als een kind ‘af’ is. Er is veel vrolijkheid met als slot een “clap” voor de winnaar. Na het spel begint de rekenles waarbij het doel op het bord wordt geschreven: addition. De senior- teacher geeft een uitleg aan alle kinderen en laat met behulp van takjes tellen. Daarna gaan de kinderen zelf aan de slag in hun meegebrachte schrift. We zien een meisje dat uit zichzelf de takjes pakt om ermee te gaan rekenen. Ook zien we dat er op de grond in het zand getekend wordt bij het tellen. Als het klaar is leveren ze het werk in. Aan het einde van de les zingen de kinderen een lied voor ons in het Swahili. Wij worden er stil van.

De nabespreking van de les vindt plaats volgens de “stool of confidence: 1)Positieve feedback door de teacher zelf “wat vind jij dat er goed is gegaan?”  2) Wat voor positieve punten heb ik als observant gezien? 3) wat zou je volgende keer anders willen doen 4) – als het nodig is – Wil je een suggestie horen? 5) Wat zal ik de volgende keer zien als ik weer kom kijken?

Wat zijn wij trots op deze senior-teacher op de manier waarop hij de workshop zich heeft ‘eigen gemaakt’ en heeft vertaald naar zijn collega’s. Hij krijgt een groot compliment.

Deze senior-teacher is op weg om ook bij collega’s te gaan kijken in de lessen naar active learning om daarna het positieve feedbackgesprek te voeren. Door het bushbush verhaal hebben wij daar vandaag geen tijd meer voor. Maar we geven het stokje graag door aan de volgende deelnemers van T4T!

O ja, en welke tekst de kinderen ook gezongen hebben, het was voor ons een onvergetelijk moment en een prachtige afsluiting van een indrukwekkend bezoek aan een school in de binnenlanden van Kenia.

Franca Rieteco en Marie-Katrien Schoormans

Post a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.