Het gevoel is tweeledig. De kop is er natuurlijk af en dat voelt goed. Zaterdag hebben we de school gezien, kennis gemaakt met de leraren en workshops gegeven. Vandaag het vervolg. Je weet waar je terecht gaat komen, je kent de docenten, de plek en de vibe. Toch voel ik wel weer een beetje spanning; zullen ze weer op komen dagen, vonden ze het wel leuk en nuttig en kunnen we het verwachtingspatroon wel waarmaken?
Een tikje gespannen, maar vooral opgewonden en met vertrouwen cruisen we over de onverharde rode wegen. Waarom worden we altijd zo blij wanneer hetgeen we zien overeenkomt met de stereotype beelden die onze verwachtingen hebben ingekleurd? Droog, onbestemd land, struiken en bomen, doorkliefd door de ijzerrode weg. De school is een openbaring. Waar de weg ons verder en verder van de beschaving leek af te voeren, is de school de beschaafdheid zelve. We zien aangeharkte perkjes, sportvelden en robuuste gebouwen.
De ontvangst is hartelijk en geen van de vooraf geschetste doemscenario’s worden werkelijkheid. Het aangekondigde aantal deelnemende leraren is daadwerkelijk aanwezig en een deel daarvan zit zelfs al om 9 uur op ons te wachten. Het voelt vertrouwd. De activiteiten van zaterdag, die grotendeels in het kader van ‘to meet’ en ‘to connect’ hebben gestaan, zijn blijkbaar geen overbodige investering geweest. Wij kennen elkaar en wij gaan vandaag met elkaar de diepte in. Vandaag staan we allemaal in de leerstand.
Onze Keniaanse collega’s zijn op dreef vandaag. Fanatiek wordt er een potje ‘Wie ben ik?’ afgewerkt en bij de multiple choice vragen die men voor elkaar moet bedenken worden kritische kanttekeningen geplaatst. Tijdens de lunch is er ruimte om nog wat kennis over onze moederlanden uit te wisselen. “We teach our students about the Soudiesea in your country”, vertrouwt een aardrijkskundedocent mij toe. “Soudiesea?”, herhaal ik, terwijl ik bang begin te worden dat de Kenianen iets van mijn land weten, wat ik zelf niet weet. “Where you claimed the land from the sea”, verduidelijkt de vriendelijke docent. “Ahhh, de Zuiderzee”, verzucht ik…..”Yes, the Soudiesea”, knikt hij. “Sometimes I say: God created the earth, but the Dutch created The Netherlands”, glimlacht hij.
Wanneer we tegen drieën de bijeenkomst afsluiten, begint eigenlijk het leukste gedeelte. “Do you have facebook?”, “Can I have your email?”, “Can we have a picture together?”. ‘To connect’ is nu echt ‘connection’ geworden. De workshopstand is even uit. Vol energie en tegelijkertijd helemaal leeg stappen we de taxi weer in. Als het gevoel de graadmeter mag zijn voor het succes, dan was dit een goede dag.
Morgen gaan we onze nieuwste vrienden in actie zien. Dat we straks een hele klas met post-its op hun voorhoofd van de true-kant naar de false-kant van de klas zien rennen, kan ik me eerlijk gezegd nog niet voorstellen. Maar ik zal mijn aannames, waaronder deze, gewoon lekker op mijn hotelkamer achterlaten!
Jeroen Nol, docent V.O.
