Zaterdag was een dag om terug en vooruit te kijken. De directeuren waren in groten getale naar Amsterdam getogen voor de evaluatie van hun reis, maar vooral voor het reüniegevoel natuurlijk. En ’s middags kwamen de geïnteresseerde leraren informatie halen voor de reis van februari. De tips, die de directeuren voor hun achterlieten gaven misschien wel het beste beeld van hoe zo’n reis in te gaan. Zoals Arie Jan treffend opmerkte:’Uitleggen wat je in Kenia hebt meegemaakt is net zoiets als door de telefoon vertellen hoe nasi smaakt.’ Terugkijken is daarentegen een stuk makkelijker. Opmerkingen als ‘Kenia bleef nog lang in mijn hoofd zitten’, ‘Na twee weken had ik pas het gevoel weer geland te zijn’, Ik heb een tijdje in twee werelden geleefd’ en ‘Ik heb met andere ogen leren kijken.’ illustreren goed hoe men er na terugkeer in stond. Omdat T4T graag meer wil weten over de effecten in Nederland van een dergelijke reis was er al een uitgebreide schriftelijke evaluatie gedaan. 
De algemene waardering was evenals in februari hoog en blijkt de laatste jaren steeds hoger te worden. Dat zegt veel over de deelnemers, maar ook over onze aanpak. Opmerkelijk en belangrijk vinden we naast de andere onderdelen de 9,6 voor’ Meerwaarde voor het werk in Nederland.’ Na enig spitwerk in de toelichtingen en uit de Kahoot-enquête, die Dick de Groot ter plaatse afnam,zitten hierin o.a.:
* De reis heeft me weer nieuwe energie gegeven- 100%
* Het heeft mijn blik op de wereld veranderd – 85%
* Het heeft me meer leidinggevende vaardigheden gebracht- 60%
* Ik pas de ‘Stool” op mijn eigen scholen ook toe bij feedback geven
* Ik ben me weer meer bewust van de kracht van verbinding
* Ik heb mezelf weer leren kennen met mijn kracht en mijn twijfels
* De gesprekken met Kenianen en Nederlanders hebben mij ook meer duidelijkheid gegeven in het pad wat ik graag zou willen bewandelen in het onderwijs en welke keuzes ik daarvoor moet maken.
En zoals het professionals betaamt zullen we ook weer kijken waar we kunnen verbeteren. Zo werden de voorbereidingsbijeenkomsten iets lager gewaardeerd, wat o.m. kwam door een ook voor ons nieuw onderdeel, de appraisal (beoordelingsinstrument). Door de ruime aandacht voor dit nieuwe Keniaanse instrument kwamen enkele andere (actieve) onderdelen wat in de knel. Maar gelukkig willen ook wij nog steeds leren.
’s Middags was het tijd voor de nieuwe geïnteresseerde leraren. Sommigen bleken al in de gelukkige omstandigheid, dat ze wisten dat ze mee mogen. Jaloerse gezichten dus bij degenen, die daarvoor nog een motivatiebrief en/of -gesprek door moeten. Zin was er in ieder geval al genoeg na de uitgebreide informatie over waarheen, met wie, wat daar te verwachten en waar ons op voor te bereiden. Als blijven plaatjes en verhalen toch een beetje als uitleggen hoe nasi ruikt. Dus: 
Ruud Musman
